எனது நிலா சூரியன் உடுக்கள் கோள்கள் மின்னலை கூட
எனது வானத்தில் இருந்து - யாரோ களவாடி விட்டார்கள்.

இருட்டுக்கு பழகிய என் வாழ்தலில்
கறுப்பு இரட்டிப்பாகிவிட்டது.

கறுப்பை சோகத்தின் பாசையாகவோ...
வேசத்தின் பசையாகவே - நான்
அப்பிக்கொள்ளவில்லை...

இருந்த வெளிச்சமும் அணைந்து
புகையே மேல் எழ இருண்ட தெருவில்
பயணம் போகின்றேன்.

வண்டல் வண்டலாய்என் வண்ணக் கனவுகள் இரண்டே விழிக்குள் பதுங்கியிருந்தன - இப்போது இறந்து கிடக்கின்றன.

எங்கோவாவது மின்மினி பூச்சியை பார்த்தால்
பின்னால் ஓடும் பழக்கமும் எனக்கு இல்லை...

விண்வெளியில் பெரும் கறுப்பு ஓட்டைகள் நட்சத்திரங்களை விழுங்குகின்றனவாம். கறுப்பு இங்கே என்னை துப்பி விட்டிருக்கின்றது.

கறுப்பு என்பது ஒரு நிறம் அல்ல - அது எந்த நிறங்களின் இல்லாமையே...
அதனாலே எனது வாழ்க்கையும் ஒத்துப்போகிறது போல...

கறுப்பு எனது வானம் மட்டும் அல்ல - என் தேசமும்
கூடவே விடுதலையும் தான்.

நெடுந்தீவு முகிலன்